کد مطلب:20022 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چه كنيم در زندگي آرامش باشد و نگراني وجود نداشته باشد؟

براي رفع نگراني و تحصيل آرامش، اسلام راهكارهايي را پيشنهاد كرده است كه مهم ترين آن ها عبارتند از:

1ـ تقويت ايمان: بسياري از نگراني ها مانند ترس از گذشته، خوف از آينده، احساس پوچي و ترس از مرگ و غيره ريشه در ضعف ايمان دارد. خداوند راه رسيدن به امنيت و آسايش را ايمان به خدا معرفي كرده است: كساني كه به خدا ايمان آورده و ايمان خود را به ظلم نيالوده اند، داراي ايمني و مصونيت اند و آن ها هدايت يافتگان واقعي هستند.

از طرفي قرآن مجيد، زندگي توأم با اضطراب و رنج را نتيجه بي ايماني و نداشتن پناهگاه معنوي مي داند و مي فرمايد: هر كس از ياد خدا غفلت ورزد و اعراض كند، زندگي او تنگ و تاريك خواهد بود.



ايمان به خدا به تمام پريشاني هايي كه بر اثر دل باختگي در برابر تعلقات مادي پديد مي آيد، پايان مي دهد.

2ـ ثبات و آرامش خانواده: يكي از راه هاي تأمين سلامت رواني و آرامش روحي فرزندان، ثبات و آرامش روحي فرزندان، ثبات و آرامش خانواده است.

3ـ آمادگي روحي: معمولاً حوادث ناگوار و غيره منتظره تأثير زيادي در دوران آدمي مي گذارد.

در صورتي كه اگر حادثه اي مترقب باشد، نگراني كاهش مي يابد. توجه به اين اصل كه ناكامي ها با زندگي انسان از آغاز عجين شده و دنيا پيوسته فراز و نشيب دارد، انسان را براي تحمل شدايد، شجاع مي كند و در برابر حوادث سخت، صبور و مقاوم مي سازد و به او آرامش خاطر مي بخشد. امام علي(ع) مي فرمايد: دنيا سرايي است كه بلا و مصيبت آن را احاطه نموده و به مكر و فريب شناخته شده است. حالاتش ناپايدار است و كساني كه در اين منزلگاه فرود مي آيند، از آفاتش به سلامت نخواهند ماند.

4ـ صبر: يكي از عوامل آرام بخش، استفاده از نيروي بزرگ صبر در برابر مشكلات زندگي است.

امام علي(ع) مي فرمايد: ضربات خرد كننده نگراني را با صبر و تحمل در هم شكن. خويشتن را به صبر عادت ده كه خصلت نيكويي است و نگراني و ترس و حوادث دنيا را به وسيلة آن بر خود هموار ساز.

5ـ تغافل: يكي از اصول اخلاقي كه نقش بسزايي در آرامش روان و رفع اضطراب دارد، تغافل است. تغافل به معناي ناديده گرفتن بعضي از امور ناچيز و بي ارزش است كه چه بسا اعتناي به آن ها منشأ مشكلات روحي مي شود. روان شناسان به اين اصل توجه كرده و از آن به عنوان واپس زدگي ياد نموده اند. ديل كارنگي مي گويد: ما صاحب آن خُلق سليم و روح ملكوتي نيستيم كه بتوانيم دشمن خود را دوست بداريم، ولي براي خاطر سلامت و خوشي خود بايد آن ها را ببخشيم و فراموششان كنيم. كنفوسيوس مي گويد: اگر كسي بدي بكند يا مال شما را بربايد، اهميتي ندارد، بلكه فراموش نكردن و دائماً به خاطر آوردن آن است كه شما را ناراحت مي كند.

اسلام چهارده قرن پيش به اين اصل مهم توجه داشته و بر آن تأكيد ورزيده است. امامصادق(ع) مي فرمايد: صلاح زندگي و آميزش با مردم محتواي پيمانه پُري است كه دو سوّمش فهم و يك سوّمش تغافل است.

6ـ نسبت سنجي: از جمله اموري كه در تسكين نگراني مؤثر است، توجه به افراد زير دست و مصيبت ديده مي باشد. امام صادق(ع) مي فرمايد: همواره به فروتر از خود نظر كن تا قدر نعمتهاي الهي را بداني و شكر گزار او باشي و شايستة افزايش نعمت گردي و به عطايش قرار و آرام يابي.

7ـ واقع بيني: در يك بررسي از علل نگراني ها گفته شده است: چهل درصد مصيبت هايي است كه هرگز پيش نخواهد آمد؛ سي درصد مربوط به غم هاي گذشته و آينده است كه غمگساري همة جهانيان تغييري در آن ها نخواهد داد؛ دوازده درصد هراس بي اساس براي از دست دادن سلامتي است؛ ده درصد موضوعهاي جزئي و بياهميت است و هشت درصد ممكن است واقعاً ماية تشويش و اضطراب باشد. پس از آن چه ما معمولاً بيش از همه مي ترسيم، در واقع به ندرت پيش خواهد آمد.

سعديا ، دي رفت و فردا هم چنان معلوم نيست در ميان اين و آن فرصت شمار امروز را

براي غلبه بر نگراني بايد درهاي ديروز و فردا را به روي خويش ببنديم و به وظيفة امروز بينديشيم و تدبير را جانشين بيم از آينده كنيم.